WEGWERPHONDEN
Ik vind het belangrijk dat onze kids opgroeien met dieren. Ze krijgen zo een verantwoordelijkheidsgevoel mee om te zorgen voor een beest. In hun geval een hond. Ze laten ze uit en geven ze te eten. We gaan met allen en honden wandelen in het park, en lopen kilometers langs het strand. Als het aan de jongens had gelegen, hadden we inmiddels een heuse dierentuin gehad in hier thuis. De dierenwinkel om de hoek is dan ook favoriet:)
We hebben twee kneusjes, wegwerphondjes, tweedehands niet gewilde honden. De asiels en stichtingen in het buitenland puilen uit met zielige, mishandelde, verwaarloosde honden en katten. Wij hebben juist daarvoor gekozen. Het liefst neem ik ze allemaal, maar ik vind twee wel genoeg. Dat zei ik geloof ik ook met kids;) Het voelt goed om iets terug te doen, en ik moet zeggen dat dit aardig is gelukt!
Ober, de langharige hond hebben man K en ik al bijna 14 jaar. Hij was met 5,5 maand oud aan een boom gebonden in het bos. Tja, helaas gebeurd dit nog steeds. Het is goedkoper, want wanneer je je hond bij het asiel achterlaat en er afstand van doet, moet je betalen. Vandaar dat mensen maar kiezen voor een boom. Ik kan hem na al die jaren nog steeds niet gemakkelijk aan een boom of paal vast maken wanneer ik even een winkel in ga. Hij blaft de hele boel bij elkaar en raakt zelfs in paniek. Toch een trauma opgelopen. Ober heeft alle kids van baby af aan meegemaakt. Hij werd geknepen, gewurgd, gebeten, aan zijn haren en staart getrokken. Gebruikt als mini paard, aangekleed als een pluchehond, en gefunctioneerd als kussen. Het beestje gaf geen kik. Wat een top hond, de jongens zijn dol op hem. Zelfs Olivier de baby begint te schaterlachen als hij eraan komt. Ik ben benieuwd hoe lang hij nog kan genieten van de kids en andersom…
Guus de Teckel is gedumpt en voor dood achtergelaten in het zuiden van Spanje. Het arme beestje was amper 2 maanden oud. Zo sneu! De details laat ik maar even achterwege. Gelukkig werd hij op tijd gevonden door een stichting die actief is in Spanje! Hij kwam, toen hij volledig hersteld was, met het vliegtuig aan in Amsterdam. Wat was hij klein, pas 4 maandjes oud! Inmiddels is Guus al weer 3 jaar bij ons. Waar ik ben is Guus de Teckel. Hij houdt mij heel de dag in de gaten, verliest mij geen moment uit het oog. Hoe vaak ik wel niet gestruikeld ben over hem…Ach gossie. Guus is een schoothond! Zodra je bij ons zit op de bank, ligt Guus erbij. Maakt voor hem niet uit wie, als hij maar tegen je aan kan liggen. Verlatingsangst?! Ja, ik denk van wel. Maar ook zeker gezellig. Heerlijk zo’n warm en lief kroel hondje dat bij je ligt!
Laten we eerlijk zijn, in de praktijk komt het er op neer dat ik voor ze zorg en ze tig keer uitlaat door weer en wind. Zo gaat dat nou eenmaal met kids, maar ik doe het met liefde. Kneusjes of niet, de hondjes horen bij ons en ons gezin. Wat zijn we blij met Ober en Guus!
Stichting voor honden in nood: Ace-Charity
- Brief aan meisjesmama’s Barbara en Mandy: Hallo lieve meiden… - 24 maart 2017
- Dino dreams! - 10 maart 2017
- Sweatpants - 5 maart 2017
No Comments