Anouk PERSONAL

Het leed dat zwemles heet…

30 oktober 2016

ZWEMLESLEED

Als ouder krijgen we er allemaal mee te maken: Zwemles. Vre-se-lijk. Toen Thije de zwemlesleeftijd begon te krijgen, kreeg ik direct weer visioenen van mijn eigen zwemlessen van vroeger. Met het openbaar vervoer naar een aantal dorpen verderop en daarna nog een flink stuk lopen. Alleen dat was al geen pretje. Ik deed er geloof ik een jaar of 3 over om alleen mijn A te halen, een zwemtalent kon (en kan) je mij dus niet noemen. Mijn arme moeder, die week in, week uit, met mij en mijn ruim 4 jaar jongere broertje naar dat hete zweterige zwembad ging. Met terugwerkende kracht heb ik een enorm respect voor haar. (Dus mam, bedankt!)

Terug naar het heden… Mijn oudste was verre van watervrij en zoals verwacht duurde het dan ook een ellenlange tijd voor hij het eerste badje (van de 7) eindelijk door was. Het badje waarin je alleen leert om erin te springen en druppels in je gezicht te krijgen… zucht, m’n arme kind. Huilen deed hij gelukkig nooit, maar enthousiast was hij dus absoluut niet. We spraken af dat ‘hij het gewoon niet leuk mocht vinden, maar dat hij er wel elke week naartoe moest’. Dit werkte goed en zo kwamen we de eerste tijd door. Toen hij dat eerste badje eenmaal door was, was de angst er gelukkig helemaal af en kwam hij op stoom. Ook met het beruchte ‘gat’ (onder water zwem je 3 (A) of 6 (B) meter en aansluitend ga je door een gat in een plastic doek) had hij geen moeite. A en B werden gehaald en daarna waren hij en ik er eigenlijk best wel klaar mee.

Een kleine driekwart jaar had ik tijd om op adem te komen, maar daarna begon het feest opnieuw. Benthe was bijna 5 en mocht starten met zwemles, joehoe. Dat zij een compleet ander kind is dan haar broer was al direct duidelijk. Ze kon niet wachten om te mogen beginnen en was dolenthousiast, riep zelfs dat zij wel tot en met C zou gaan. Dat ze watervrij was hadden wij zelf ook wel door en gelukkig liet ze dit in de lessen ook zien. Ze vloog door de badjes en zwemt inmiddels inderdaad voor haar C, nog steeds met evenveel enthousiasme als bij haar allereerste lesje. Zo kan het dus ook, een eyeopener voor mij. (een kind van mij dat voor een C-diploma gaat, wie had dat ooit kunnen denken!)

Haar enthousiasme neemt niet helemaal weg dat ik het nog steeds geen pretje vind om in dat enorm zweterige bad langs de kant te moeten zitten – met uiteraard prachtige blauwe hoesjes om mijn schoenen – maar het maakt wel heel veel goed. En ach, even een moment voor mezelf met een kop koffie in de zwembadkantine – wanneer ik oppas voor de andere twee kids heb geregeld – is stiekem soms ook best weleens lekker.

Als C binnen is, hebben we weer even pauze en dan kan ik mij opmaken voor nummer 3, hopelijk is zij net zo’n waterrat als haar zus!

img_6167-3

De befaamde blauwe schoenenhoesjes

Facebook Comments Box
Anouk

You Might Also Like

No Comments

Leave a Reply