Zo, kijk mij eens zitten! Als de echte Dieuwertje Blok het Sinterklaasjournaal presenteren. Vooral in de november en december maand krijg ik vaak te horen dat ik op haar lijk. Ik had zo’n zin om over mijn Sinterklaas belevenissen te schrijven, dat deze foto er natuurlijk vanzelfsprekend bijhoort. Weet jij nog hoe oud je was toen je ouders vertelden over…..dat Sinterklaas niet bestond?
Ik was geloof ik negen jaar dat ik Sinterklaas nog met mijn leven stond te verdedigen tegenover de kinderen in mijn klas, die allang niet meer geloofden. Ten einde raad ging ik dan tussen de middag naar huis omdat ik echt niet begreep wat er bedoeld werd. Hoezo bestond hij niet? Was de hele klas nou gek geworden door zulke rare dingen te zeggen? Mijn moeder stond aan mijn kant. “Lekker laten kletsen zij ze, ik weet ook niet wat die kinderen daar mee bedoelen”. Vervolgens ging ik diezelfde middag weer ten aanval in de klas. De brutaliteit ook om zo over die oude man te spreken, degene die zakken vol cadeautjes bracht. Of wat dacht je van de vieze liedjes die ze zongen.
Mijn verlanglijstje had ik weken voor pakjesavond al klaar. Ik wilde een smurfen-walkman, een knuffelaap in joggingpak en nog wat andere dingen. Tijdens het spelen op de zolder ontdekte ik in een kastje achter gesloten deuren een mand waar precies de dingen inzaten, die op mijn verlanglijstje stonden. Wat een ontdekking. Het had iets magisch. Toch voelde ik ook dat er iets niet pluis was. Dat ik deze vondst op de 1 of andere manier maar beter niet kon vertellen. Het was een kwestie van dagen dat mijn moeder toch besloot om mij een illusie armer te maken. Wat was ik kwaad. Een gevoel van onmiddellijke schaamte ten opzichte van mijn klasgenoten kwam naar boven. Jeetje zeg, wat stond ik voor paal!
Jaren later deden wij met ons gezin surprises op pakjesavond. Mijn zus maakte altijd de mooiste surprise. Maar na een aantal jaar kon ze tijdens het trekken op lootjesavond al tranen in haar ogen krijgen bij het idee dat ik haar zou hebben. Ik beleefde namelijk op een andere manier plezier aan het surprise maken dan zij. Mijn surprise droop nog van de lijm op het moment van uitpakken, omdat ik altijd op het laatste moment nog de finishing touch moest doen. Bovendien zag je ook nooit wat het voorstelde, terwijl ik dan echt ontzettend mijn best had gedaan. Mijn zus haar surprises waren altijd perfect. Eigenlijk zo mooi dat je er bijna niet aan durfde te komen. Op nog weer latere leeftijd ging men zich verheugen op mijn surprise. Ze waren spraakmakend van lelijkheid en bezorgden iedereen uiteindelijk tranen over zijn wangen van het lachen.
Toen werd ik zelf moeder. Toedeloe met de surprise avond. Nu kon ik mijn eigen kind voor de ‘gek’ gaan houden. Ik kon mijn lol op. Het arme kind was amper 7 weken oud en ik had hem al voor alle Sinterklaasfeesten opgegeven die er maar waren. Buiten in de vrieskou gekeken naar de intocht en vervolgens met zwarte piet op de foto. Die moest hem alleen wel andersom houden, anders ging hij huilen van schrik. Achteraf gezien had ik best nog twee jaar kunnen wachten maar ik vond het allemaal zo leuk.
Mijn middelste zoon is nu veertien en als er 1 een Sinterklaas fan is, dan is hij het wel. Ook hij moest eraan geloven dat er een einde kwam aan dit fantastische sprookje. En als je dan bedenkt dat mijn kinderen van de categorie waren, 365 dagen lang zwarte piet spelen. Het was afschuwelijk om ze uit de droom te moeten helpen. Hij ontving een kaart uit Spanje. Hij werd uitgenodigd om op latere leeftijd de pieten-opleiding in Madrid te volgen. Een uitnodiging die Sinterklaas hem hoogstpersoonlijk had gestuurd. Later wilde hij namelijk zelf zwarte piet worden! Ik heb hem onlangs opgebiecht dat die kaart van zijn tante kwam. Maar gezegd dat zwarte piet worden altijd nog kan. Ik weet nog goed dat hij aan mij vroeg “Mama is Dieuwertje Blok ook niet echt?” Tja, die dan weer wel…..best ingewikkeld allemaal.
Sinterklaas is niet meer zo leuk als hoe het ooit geweest is. En in surprises heb ik totaal geen zin meer. Wat ik wel heel opmerkelijk vind is, dat samen met mij nog meer moeders met hun puberkinderen gewoon nog heerlijk naar het Sinterklaasjournaal zitten te kijken. Met weemoed blikken we dan terug op een tijd die nooit meer terugkomt.
Althans….we gaan het nu opnieuw beleven met Benja. Maar toch zal dat anders zijn. Hij is nu 21 maanden en heeft nog geen idee. En Brett, mijn middelste zoon, is inmiddels voor de tweede keer gevraagd om zwarte piet te zijn op zijn oude basisschool. Dus toch zwarte piet geworden! En de beste als het ware.
Sylvia te Riele ontzettend bedankt voor de gave foto bij dit blog.
Waren jullie eigenlijk ook zo boos en teleurgesteld toen je hoorde dat Sinterklaas niet bestond? Plaats gerust jullie reacties. Lijkt me leuk!
Ik post bijna dagelijks iets op Instagram dus als je het leuk vindt, kun je me daar volgen.
Dit is hem dan! Piet Brett. En toen ik deze foto vorig jaar doorgestuurd kreeg van de juf, was ik er stil van. Een droom was in vervulling gegaan. En ik zie aan zijn gezicht, door alle schmink heen, hoe trots hij is.
- De hit van deze zomer: de hangstoel - 6 februari 2024
- Vloerkleden en spugende honden… - 2 februari 2024
- Van wijd tot strak: ontdek de verschillende soorten broekmodellen voor vrouwen - 3 augustus 2023
No Comments