BABY

Bobbie de nachtbraker

14 augustus 2018

 

Nathalie volgt ons blog al een tijd en reageerde op onze oproep waarin we gastbloggers zoeken, mensen die één of meerdere keren een blog willen schrijven over een onderwerp waar zij mee bezig zijn. In Nathalie haar geval de slapeloze nachten dankzij haar dochter Bobbie. Heel herkenbaar voor mij, want ook Linde sliep weinig het eerste anderhalfjaar van haar leven #gaap. Ik heb de oplossing nooit gevonden. Natalie wel? Je leest het in dit blog en heb jij nog een gouden slaaptip? Laat het ons weten in een reactie.

Onze oudste dochter Guusje was 4 jaar toen het toch wel erg ging kriebelen bij mij. Nog één kindje erbij… een klein broertje of zusje dat is toch super leuk…?

Ach die 2e die gaat gewoon mee in de flow, je kent het kunstje al van de eerste, ‘hoe moeilijk kan het zijn?’ dacht ik. Dat bleek toch iets anders te zijn toen we 9 maanden later op 14 april 2017 onze dochter Bobbie kregen.

Natuurlijk zaten we op de welbekende roze wolk. Een bevalling van 3 uurtjes, zo uit het boekje (weliswaar na 42 weken zwangerschap maar he… ze was er, gezond en wel!)

Thuis kwamen we er al gauw achter dat ze reflux had. Je kindje geeft dan constant mondjes melk terug en de zure oprispingen doen natuurlijk pijn waardoor ze gaan huilen. De oplossing zou zijn het bedje schuin te zetten zodat ze er minder last van had. Dat deden we maar het hielp niets. Later kregen we medicijnen van de huisarts. Het leek een beetje te helpen tegen het spugen maar het huilen bleef. ’s Nachts, overdag, altijd.

Hele dagen liep ik met haar op mijn arm om haar stil te krijgen. Het is niet anders dacht ik. Het arme meisje heeft mama gewoon nodig en ik offerde mij hele nachten op. Na een paar maanden was ik zo moe van de slopende nachten dat ik besloot haar bij ons in bed te leggen. Nu hoefde ik niet meer elke nacht 10 x de trap af van de zolder waar wij sliepen naar haar kamertje, een verdieping lager, om er een speen in te stoppen. Het hielp verder niets maar ik kon nu wel met mijn ogen dicht een speen in haar mondje mikken!

Met 3 maanden kwam het einde van mijn verlof in zicht. Ik zag er zo erg tegenop te moeten werken met een hoofd als een zombie. Hoe ging ik dit volhouden? We besloten de laatste week van mijn verlof nog even een weekje er tussenuit te gaan. Het was zomervakantie en we gingen naar de Ardennen. Ineens was daar die eerste nacht… geen gehuil, geen gemekker, niets… stilte. En niet 1 nacht nee 7 hele nachten sliep ze door. Ik overwoog even om mijn vakantie met een maand te verlengen, blijkbaar lag het aftandse campingbedje hier zo lekker dat ze hier wel sliep.

Mijn geluk kon niet op, de week voor ik weer moest werken sliep ze door! Vol goede moed begon ik die maandag erna aan mijn eerste werkdag. Maar vanaf maandagavond was het weer als vanouds. Huilen huilen huilen. Inmiddels wist iedereen in mijn omgeving wel dat ik al 3 maanden 24/7 wakker was en kwam het ene na het andere goed bedoelde advies. De huisarts, de homeopaat, het ziekenhuis, alternatieve geneeskunde, de osteopaat… ik hoorde alles aan en ging mij inlezen.

Ik begon bij de huisarts en het consultatiebureau. De huisarts gaf als advies: breng haar lekker een nachtje bij opa en oma. Mijn mond viel open van verbazing, ik werd totaal niet serieus genomen. Het consultatiebureau kwam met opvoedkundige hulp over slapen. Daar kwam ik ook niet verder mee, ik had elke methode van in slaap brengen inmiddels wel gehad. Geloof me, Nanny Forst zou trots op mij zijn geweest. Toen naar de Osteopaat. Zij maakte alles “los” maar ook dat gaf geen verbetering. De “laat maar krijsen” methode vond ik zelf verschrikkelijk en ook die werkte niet. Mijn truckendoos was leeg.

Inmiddels was het thuis geen pretje meer. Elke nacht ging ik bij Bobbie op haar kamer liggen zodat mijn man wel kon slapen en ik Bobbie stil kon krijgen als ze begon te huilen. Ikzelf was 1 brok ellende. Ik kon niet meer normaal nadenken, vergat alles, en voelde mij een zombie op mijn werk. ’s Nachts jankte ik maar mee met Bobbie omdat ik niet meer wist wat ik met de situatie aan moest.

Na een maand of 9 weer naar de huisarts… IK KAN ECHT NIET MEER, HELP!! Ik had zo het idee dat er echt iets was met Bobbie. Had ze pijn? Had ze angst? Stelde ze zich gewoon aan? Ik wilde uitsluiten dat ze geen pijn had en vroeg of ik doorgestuurd kon worden, maar daar was toch echt geen aanleiding voor en weer werd ik naar huis gestuurd. Na 10 maanden was de maat vol. Ik barstte in tranen uit op mijn werk. Gelukkig kreeg ik veel begrip en kon ik tijdelijk een stapje terug doen. Op hoge poten ging ik naar de huisarts en was vastberaden niet weg te gaan voor ik een papiertje met een doorverwijzing had! En die kreeg ik. Ik denk omdat ze mij gewoon zat waren maar dat kon mij echt niets meer schelen.

Ook in het ziekenhuis werd er niets gedaan… haar oren werden even gecheckt en er werd bloed geprikt op gluten allergie, waar niets uit kwam. Toen heb ik besloten het maar te accepteren en mij erbij neer te leggen. Mijn kind slaapt amper en ik zal er de komende weken/maanden/jaren mee moeten leven.

Inmiddels is Bobbie bijna 16 maanden. Een pittige tante die loopt, babbelt en nog altijd weinig slaapt. Er is wat verbetering gekomen sinds ze nog maar 1 slaapje overdag doet maar doorslapen gebeurt nog steeds maar sporadisch. Als ik ’s nachts naast haar ga liggen als ze wakker wordt slaapt ze wel weer braaf verder. Vroeger kon ze gerust 2 tot 3 uur stampij maken. En soms is daar een nachtje dat ze gewoon door slaapt! Nu ik het heb geaccepteerd is het beter te verdragen. Ik vecht er niet meer tegen en ga maar gewoon wat eerder slapen om de brakke nachten te compenseren. We genieten van onze felle donder en denken maar zo: als ze 18 is wil ze vast niet meer ’s nachts naast mama ;-). Iets met tropenjaren is mij verteld….

Liefs Nathalie

 

Wil je ook een gastblog schrijven mail je idee dan naar info@shopaholiek.nl.

 

 

Facebook Comments Box
Annemarie
Laatste berichten van Annemarie (alles zien)

You Might Also Like

No Comments

Leave a Reply