‘Ik word later buschauffeur of banketbakker mama’ zei mijn middelste zoon ooit tegen mij. Weer later zou hij piloot worden, met mij als zijn stewardess. Nee, Profvoetballer! En dan zou ik een gouden Ferrari krijgen (terwijl mijn voorkeur naar een Fiat 500 uitging) en hij stond erop dat ik in zijn kasteel kwam wonen.
Mijn oudste zoon zou vast en zeker met al zijn vrienden in het eerste elftal van een profclub komen te spelen! Toen ze op hun zestiende een keer bij mij aan tafel zaten, heb ik ze zo zoetjes aan verteld, dat het nu toch echt tijd wordt om die droom vaarwel te zeggen. En over anderhalf jaar zal Benja mij meenemen in al zijn plannen die hij weer heeft voor de toekomst. Ik kan mij er nu al op verheugen:) Misschien wordt hij wel mode-ontwerper! Maar dan natuurlijk wel kindermode. En dit zeg ik heus niet uit eigen belang:)
In dit blog neem ik jullie mee naar mijn jeugd. Dat is natuurlijk al een tijdje geleden, maar ook ik was ooit een kind met grootse plannen over alles wat ik later wilde worden. Weet jij het nog van jezelf? Of hebben jouw kinderen al grootse plannen? Laat alsjeblieft een reactie achter op de Shopaholiek Facebook-pagina. Leuk toch om van elkaar te lezen?
Het begon allemaal zo…..
Als achtjarig meisje, had ik de kabouter eed afgelegd, bij de Haarlemse scouting club. Ik droeg dan elke zaterdag een groene blouse, vol- genaaid met allerlei badges en als ik mij niet vergis, hoorde daar ook nog een baret bij! Wat vond ik het stom bij de kabouter club! Het waren gewoon de nep gidsen, want daar mocht je pas bij als je twaalf was. Liever keek ik op zaterdagochtend de voetbalwedstrijd van mijn broertje. Het allerliefste had ik zelf willen voetballen. Maar helaas voor mij keurden mijn ouders dit niet goed! Voetbal was geen sport voor meisjes en daar was de kous mee af. Nou ja, ook zonder mij zijn de Leeuwinnen onlangs Europees kampioen geworden. Om zo spoedig mogelijk de kabouter club te verlaten, had ik het plan bedacht om de akela tijdens de jaarlijkse bonte avond vast te binden met een springtouw en haar luchtbed leeg te laten lopen. Hiermee had ik definitief de kabouter eed geschonden en moest ik het hele gebeuren vaarwel zeggen. En goh…wat vond ik dat nou jammer!
Ik ging verder door het leven in een Bell-bottom broek vol bloemetjes (die mijn oma vanuit Spanje naar mij toestuurde), een bloesje uit de musical Fame (van mijn tante uit Canada), Nike schoenen en niet te vergeten…mijn indianentooi en BMX crossfiets. Wat zag ik eruit! Maar wat vond ik het mooi. Alle dagen uit school vandaan werd ik opgehaald door de jongens uit de buurt. Niet omdat zij verliefd op mij waren, maar vanwege mijn voetbal interesse. Toch mocht ik nooit op voetbal! Wel mocht ik op basketbal. Dit was vanwege het feit dat onze vaste oppas ook aan basketbal deed. Ik was de jongste en kleinste van de groep. Denk maar niet dat ik ooit 1 punt heb gescoord, want ook vandaag de dag heb ik nog steeds de juiste lengte niet bereikt, om uit te blinken als basketbalspeler. Dit hield ik dus na 1 seizoen voor gezien.
Dan de handwerkclub op woensdagmiddag in het clubhuis van de speeltuin! Dit paste ook zo vreselijk niet bij mij. Ik kwam na maanden punniken thuis, met een zelfgemaakt kussen en het gezicht dat ik daar bij trok, moet boekdelen hebben gesproken! Na het project kussen heb ik afscheid genomen van de handwerkclub.
Toen kwam er het hippe jazzballet. Als een soort Penny de Jager moest ik nu in een strakke glimmende broek aan expressie doen van heb ik jou daar.Ik moet zeggen, dit heb ik zo’n slordige 2 jaar volgehouden. Toen besloot ik mij te storten op de muziek….
Gitaarles, van de broer van onze oppas! Wat een engelengeduld had deze man met mij. Om te beginnen hield ik als linkshandige de gitaar verkeerd om en ging een discussie met hem aan. Want waarom kon hij de snaren niet andersom monteren? Hij wist mij te overtuigen, dat dit echt niet tot de mogelijkheden behoorde . Maar gitaarspelen met de gitaar in mijn rechterhand,voelde zo onnatuurlijk. Ik was totaal gedesoriënteerd!
Oefenen deed ik trouw in mijn vrije tijd, maar toen ik na 4 weken nog niet minstens zo goed was als menig popartiest…kreeg de gitaar een ereplek op zolder. Ik kon wel heel mooi zingen! Een talent, dat de gitaarleraar ontdekte. Vanaf toen deed ik mee aan talentenjachten. Dit leek in de verste verte niet op The Voice of Holland, zoals tegenwoordig. Maar ik werd mooi wel eerste van de speeltuinvereniging! En die roem heb ik nog lang gedragen.
Op latere leeftijd trad ik op in de Haarlemse Schouwburg, samen met het musicalgezelschap waar ik toen mee door het hele land ging. Geweldig vond ik dat! En geloof het of niet, op de dag dat mijn oudste zoon ter wereld kwam, sterker nog…tijdens de bevalling, werd ik gebeld, door Joop van de Ende producties, dat ik auditie mocht doen voor 1 van zijn grote musicals Grease! De audities zouden de week daarop plaatsvinden. Ik moest in strakke danskleding en op pumps verschijnen. Dit ging mij niet lukken. Ik was immers dertig kilo aangekomen en zou de komende jaren nog flink aan het ontzwangeren zijn! Daar ging mijn glansrijke kans om als Olivia Newton John te schitteren naast John Travolta!
Hmmmm…actrice zou ook wel wat voor mij zijn. Een keertje quasi noncha over een vleugel gedrapeerd liggen en dan een lied zingen in een rode lange jurk bijvoorbeeld. Of een leuke rol in een Nederlandse film….
Wat sport betreft, lijkt een curlingteam mij trouwens te gek! Alhoewel…klassiek ballet helemaal 2017 is, voor vrouwen van mijn leeftijd! Ik zie mezelf de stervende zwaan wel doen.
Pffff…wat zijn er toch veel keuzes in het leven. Ik weet eigenlijk nog steeds niet wat ik later worden wil. Misschien wel Blogger!
Je weet maar nooit!
Als je het leuk vindt, volg ons dan ook op Instagram.
- Dit is waar je allemaal op moet letten als je een afdekzeil gaat aanschaffen. - 27 juni 2024
- De hit van deze zomer: de hangstoel - 6 februari 2024
- Vloerkleden en spugende honden… - 2 februari 2024
No Comments